JEDEN

It's been so lonely without you here
Like a bird without a song
Nothing can stop these lonely tears from falling
Tell me where did I go wrong.

Sinead O'Connor - Nothing Compares to You

Nad Wioską Ukrytą w Liściach właśnie zapadał zmierzch. Większość mieszkańców znajdowała się już we własnych domach, ciesząc się zasłużonym odpoczynkiem po kolejnym dniu pracy, spędzając czas z rodziną. Nieliczni nadal znajdowali się na ulicach, idąc do barów, spacerując lub wracając z pracy. Jeszcze mniej liczna była grupa pracujących, do której zaliczali się między innymi shinobi. W największym budynku, jakim był kolisty budynek administracyjny, stojący nieopodal monumentu Hokage, znajdował się mężczyzna. Zajmował fotel w swoim gabinecie, wciąż pracując przy biurku, na którym piętrzyła się wielka góra papierów. Mężczyzna westchnął, przebiegając wzrokiem po dokumentach, których wydawało się nie ubywać. Ręką przejechał po szarych włosach i wreszcie wlepił spojrzenie w chłopaka stojącego przed biurkiem. Jego brązowe oczy wyrażały zmęczenie, więc mężczyzna postanowił wysłać go już do domu. 

- Shikamaru, idź już. Wiem, że Temari jest w wiosce, nie chcę byś ją zaniedbywał – oznajmił szarowłosy, biorąc do ręki kolejną teczkę.

- Czcigodny, to upierdliwe, ale mamy jeszcze dużo pracy. - Nara posłał rozmówcy znudzone spojrzenie. Wziął z niego przykład i również sięgnął po dokumenty.

- Ile razy mam cię prosić, byś nazywał mnie po prostu Kakashi? Jesteśmy sami, nie musisz mnie oficjalnie tytułować. - Hokage westchnął po raz kolejny. Nadal nie mógł się przyzwyczaić do tego, że już od dwóch lat był Szóstym Hokage Wioski Liścia, przez co wszyscy zaczęli zwracać się do niego inaczej, niż wcześniej.

- No dobrze, Kakashi. Nadal sądzę, że mamy jeszcze dużo pracy.

- Może i tak, ale masz dziewiętnaście lat, jesteś młody i nie chcę byś spędził swoją młodość przy papierach, kiedy twoja dziewczyna specjalnie przybyła z Suny, by się z tobą spotkać. Sam się wszystkim zajmę. Nie musisz się martwić. 

- Mam swoje obowiązki i chcę je wypełnić. Poza tym, ty też potrzebujesz odpoczynku, nie zostawię cię z całą papierkową robotą samego. 

Kakashi chwilę się zastanowił, po czym zaproponował:

- Więc zróbmy tak, że teraz sobie pójdziesz do Temari, która na pewno już na ciebie czeka, a kiedy ona wyjedzie spowrotem do Suny, przyjdziesz tutaj i odrobisz wszystko.

- Jesteś strasznie kłopotliwy... Później będzie jeszcze gorzej, bo... - Shikamaru nie zdążył powiedzieć czegoś więcej, bo do drzwi ktoś zapukał. Po usłyszeniu zgody na wejście, w gabinecie pojawił się członek ANBU. Kakashi natychmiast spoważniał i gestem ręki zachęcił go do mówienia, co ten szybko uczynił.

- Czcigodny, oddział, który wysłałeś ostatnio na misję zwiadowczą, został znaleziony niedaleko wioski. Trafili do szpitala. Nie było z nimi żadnego kontaktu, wszyscy są nieprzytomni. 

Kakashi i Shikamaru spojrzeli po sobie, zaniepokojeni. Tylko jeden oddział został ostatnio wysłany. A należeli do niego Sai, Ino i Choji. Szarowłosy odesłał członka ANBU, po czym szybko skierował się do drzwi. To samo uczynił brązowowłosy. Ino i Choji należeli do jego dawnej drużyny, był z nimi bardzo zżyty. Po śmierci Asumy, ich mistrza, wzajemnie się wspierali, zacieśniając jeszcze bardziej więzi. Natomiast Sai... Od jakiegoś czasu również uważał go za wspaniałego przyjaciela. Po wojnie czarnowłosy chłopak zbliżył się do blondynki, a ta wciągnęła go do ich paczki. Sai zaczął w końcu ukazywać uczucia, co wszyscy przyjęli z wielką radością. 

Hatake zaczął się zastanawiać, co się mogło stać na misji. Wysłał na nią siedmu dobrze wyszkolonych ninja, czterech członków ANBU oraz Ino, Saia i Chojiego, wszyscy byli na poziomie jonina. Wcześniej dotarły do niego pogłoski, że w Kraju Ognia kręcą się podejrzani ninja. Nie wiadomo było, z jakiej wioski pochodzą, atakowali podróżnych, a wracający z misji shinobi informowali o uczuciu bycia obserwowanym. Postanowił więc wysłać silnych ninja, by przeszukali okolicę, co jak widać, nie skończyło się dla nich dobrze. 

Czym prędzej pobiegli do szpitala, by ocenić stan rannych. Po wejściu do środka od razu natrafili na chaos, jaki panował na głównym korytarzu. Pielęgniarki rozdzielały się, biegnąc do różnych sal, lekarze wykrzykiwali polecenia. Pacjenci, którzy najpewniej wcześniej szli korytarzem, teraz przyciskali się do ścian, nie chcąc przeszkadzać osobom ratującym życie. Na podłodze widzieli krew, było jej bardzo dużo. Ciągnęła się po całym korytarzu, aż zniknęła za drzwiami jednej z sal operacyjnych. W tej chwili nie było żadnej osoby, która udzieliłaby im szczegółowych informacji. Wszyscy lekarze zajmowali się przybyłym oddziałem. Recepcjonistka patrzyła na czerwone plamy na ziemi. Wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć. Hatake podszedł do niej, a kobieta spojrzała na niego z zaskoczeniem. 

- Proszę powiedzieć, czy wie pani cokolwiek o shinobi, którzy tutaj trafili? - zapytał. Przez chwilę nie odzywała się, próbując zrozumieć, o co ją pyta. Odpowiedziała dopiero wtedy, kiedy wyszła z szoku.

- Tak, Szósty, wiem. Trafiło tutaj siedem osób. Wszyscy wyglądali źle, bardzo źle. Shizune-sama krzyczała, że niektórzy zostali otruci. Widziałam też, że kilku było poważnie rannych. Między innymi Ino-sama. Ta krew, którą pan widzi, w większości należy do niej. To nią zajęła się pani Shizune. Jej stan jest najgorszy. Tylko pan Sai miewa się dobrze. Kiedy go zobaczyłam, miał już otwarte oczy. Był przytomny, więc jeśli Czcigodny chce, to jest w sali 32. Zajął się nim pan Soichiro. 

Nie trzeba im było dwa razy powtarzać. Natychmiast udali się do tej sali. Zauważyli doktora, który właśnie z niej wychodzil. Nie zatrzymał ich, dał im zgodę na wejście i porozmawianie z pacjentem. Młody lekarz wiedział, że Sai był teraz jedynym możliwym źródłem informacji, a Hokage musiał działać, by zadbać o bezpieczeństwo wioski. 

Weszli do sali i zobaczyli chłopaka. Był bardziej blady, niż zwykle, o ile to w ogóle możliwe. Przykryty białą płachtą, patrzył w sufit, ale kiedy Hatake i Nara weszli, od razu na nich spojrzał i westchnął.

- Co z resztą? Nikt nie chce mi nic powiedzieć – zapytał. Był mocno zmartwiony. Kiedy tracił przytomność, jego dziewczyna, Ino, właśnie obrywała od przeciwnika, a kiedy się obudził, ona już dawno była na sali operacyjnej. 

- Nie wiemy za wiele, wszyscy w tej chwili są w trakcie zabiegów. Tylko ty jesteś przytomny – stwierdził brązowowłosy. Zastanawiał się, czy powiedzieć mu o stanie Ino, ale doszedł do wniosku, że nie będzie go niepotrzebnie niepokoił. Zajęła się nią Shizune, wybitny medyk, uczennica Piątej Hokage, więc Yamanaka była w dobrych rękach. A przynajmniej miał taką nadzieję. 

- Powiedz nam, co tam się wydarzyło – poprosił Kakashi. Sai zerknął na niego, wytężając umysł do pracy. Zaczęła go boleć głowa, kiedy próbował przypomnieć sobie wydarzenia, które miały miejsce jeszcze niedawno. Pamiętał, że dostał mocno w głowę i stracił przytomność. A wcześniej walczył. Wszyscy walczyli. Opowiedział Hokage, jak wpadli w pułapkę zastawioną przez nową organizację, którą mieli za zadanie wytropić. Przeciwnicy już na nich czekali. On walczył z mężczyzną, który posługiwał się dźwiękiem. Ino walczyła z kobietą, która dzierzyła dwa miecze. Nie znał umiejętności reszty. Kiedy doszło do walk, zostali rozdzieleni. Wrogowie o to zadbali. Słyszał jednak wybuchy w miejscu, w którym powinien być Choji. Martwił się o przyjaciół, ale jego przeciwnik był potężny. Nie mógł dołączyć do innych, bo ten go dobrze pilnował. Nie chciał jednak zabić ninja Konohy. On się nim bawił. Do czasu, kiedy usłyszał przeraźliwy krzyk Ino. Sai natychmiast zwrócił się w jej stronę, chcąc pomóc, ale wtedy właśnie został uderzony przez wroga, który nie chciał mu dać możliwści odejścia. Przez to stracił przytomność i nie wiedział nic więcej. Teraz chciał wiedzieć, co było z jego ukochaną, więc o to zapytał. 

- Wiemy tyle, że nie jest z nią dobrze. Podobno została otruta... Tak, jak reszta. - Kakashi nie chciał spojrzeć mu w oczy. Wiedział, że chłopak cierpiał, bo jego ukochana była w ciężkim stanie. Nie chciał jednak go okłamywać, bo Sai zasługiwał na prawdę. 

Do sali wszedł jeden z lekarzy, a kiedy dostrzegł Hokage, natychmiast do niego podszedł. Najpierw spojrzał na Shikamaru, potem na chłopaka leżącego na łóżku. Hatake dał mu sygnał, by mówił. 

- Shizune-sama potwierdziła obecność trucizny u dwóch członków ANBU, Goemona i Eijiro, a także u Ino i Chojiego. Ta dziewczyna jest również mocno poraniona, straciła ogromną ilość krwi. Jej stan jest najgorszy. Zajmuje się nią pani Shizune. Dostarczyła jej krwi, pobrała próbkę trucizny i zleciła zbadanie jej składu. Kiedy wyleczy rany, dołączy do oddziału, który się tym zajmuje. Choji jest mocno połamany, ale nie grozi mu śmierć. Ma złamanych kilka kości w lewym nadgarstku, kilka żeber, miednicę, a także kość piszczelową. Jego przeciwnik musiał nim solidnie rzucać. Atasuke jest ciężko poparzony. To oparzenia III stopnia, zajmują one około trzydzieści procent całej powierzchni ciała. Strasznie cierpiał, więc podaliśmy mu leki, po których natychmiast zasnął. Natomiast Botan ma potworne obrażenia wewnętrzne, nie mamy pojęcia, co mogło je spowodować. Zajmuje się nim kilku lekarzy, leczą narządy, które są najbardziej poszkodowane, czyli płuca, wątroba i nerki. Goemon i Eijiro prócz trucizny są tylko lekko poobijani... A pan Sai ma niegroźne rany oraz lekkie wstrząśnienie mózgu. To przez uderzenie w głowę. Więcej informacji nie jestem w stanie udzielić. Najprawdopodobniej, dopiero kiedy pani Shizune zajmie się rozpracowywaniem trucizny, będzie można powiedzieć coś więcej. 

Kakashi kiwnął głową, już wymyślając w głowie plan.

- Na razie nic tu po nas. Idziemy, Shikamaru - odezwał się, a po chwili zwrócił się również do lekarza. - Dziękuję. Jeżeli będzie wiadomo coś więcej, będę u siebie w gabinecie. Proszę mnie na bieżąco informować. 

Hatake wyszedł z sali, a chwilę po nim zrobił to samo Shikamaru, który powiedział jeszcze kilka słów do przyjaciela. Idąc korytarzem obaj widzieli, jak sprzątaczki zajmowały się pobojowiskiem na korytarzu. Ścierały krew, która znajdowała się na podłodze. Krew należącą do Ino. 

****

Znajdował się w swoim gabinecie, opierał się o parapet i spoglądał przez okno na całą wioskę. Minęły dwa dni, dwa cholerne dni, a wciąż nic się nie poprawiło. Czwórka jego shinobi wciąż leżała w szpitalu i powoli umierała. Nikt nie wiedział, jakiej trucizny użyto w walce przeciwko ninja z Konohy. Shizune nie potrafiła im pomóc. Nikt nie potrafił.

Była uczennica Piątej eksperymentowała, próbując coś zrobić. Tworzyła kolejne mieszanki ziół, które miały pomóc, ale faktem było to, że kobieta nie znała kilku składników trucizny. To było jak szukanie igły w stogu siana. W dodatku szklarnia powoli traciła swoje zasoby. Po wojnie wciąż potrzebne były rośliny, więc wszystkie zapasy znacząco się uszczupliły. Ich sytuację choć trochę poprawił anonimowy darczyńca, który co jakiś czas przysyła im brakujące zioła.

Kakashi był wściekły. Oskarżał się, że przez jego głupotę umrą ludzie młodzi i utalentowani. Nie podejrzewał, że organizacja, która zaczęła sprawiać im kłopoty, będzie tak potężna. A powinien był zwrócić uwagę na dawane mu sygnały. Popełnił błąd i teraz płacili za niego inni. Postanowił naprawić sytuację, dlatego dwa dni temu, kiedy wrócił do siedziby Hokage, wysłał na poszukiwania ninja, którzy mieli za zadanie znaleźć wrogów i uprowadzić jednego z nich. Postanowił przekazać go w ręce Ibikiego Morino, który miał przeprowadzić przesłuchanie, w celu wyciągnięcia informacji o użytej truciźnie. 

Ninja, których w tym celu wysłał, również nie wracali, a otrzymał ważną informację, która mogła zmienić wszystko. 

Zdziwił się, kiedy otrzymał list pochodzący z Kraju Błyskawic, od przywódcy Wioski Ukrytej w Chmurach, ale kiedy odczytał zawartą w nim informację, zrozumiał od razu. Po objęciu stanowiska Hokage, Kakashi wysłał do innych Kage prośbę, by poinformowali go, kiedy w ich wioskach zostanie zauważona różowowłosa dziewczyna. Nigdy nie widział kobiety, która miałaby, tak jak Sakura Haruno, taki kolor włosów. 

Raikage napisał, że wiele osób widziało ją w Kumogakure. Przez chwilę nie mógł w to uwierzyć, ale był to pierwszy taki list, który otrzymał po tych dwóch latach. Nigdy wcześniej żaden z Kage nie przekazał mu takiej informacji. Chwilę po zakończeniu wojny, kiedy Sakura uciekła z pola walki, Naruto i reszta przyjaciół dziewczyny rozpoczęła jej poszukiwania. Zajęło im to miesiące, ale nikt nigdzie nie mógł im czegoś o niej powiedzieć. Wyglądało tak, jakby dziewczyna zapadła się pod ziemię. Co niektórzy drwili, że prawdopodobnie Sakura Haruno jest już martwa i jedynym miejscem, gdzie mogą ją znaleźć jest ziemia, w której została zakopana. Naruto oczywiście w to nie uwierzył, ale faktem było to, że słuch o niej zaginął. Po kilku miesiącach poszukiwania zostały zakończone, a Uzumaki nie mógł się z tym pogodzić. Jego przyjaciółka zniknęła, a przyjaciel podróżował po świecie i nikt nie wiedział, gdzie on jest. Drużyna Siódma się rozpadła. 

Ale któregoś dnia, miesiąc temu, w wiosce pojawił się Sasuke Uchiha oraz jego brat, Itachi. Zakończyli swoją podróż i poprosili o zgodę na zamieszkanie w Wiosce Liścia, ich rodzinnej wiosce. Wielu mieszkańców miało z tym problem, ale on, jak i Naruto, natychmiast się na to zgodzili. Po wojnie bracia Uchiha zostali uniewinnieni za ich zasługi i wkład w zwycięstwo, więc nie było przeciwwskazań do udzielenia im zgody. Mieszkańcy musieli pogodzić się z faktem, że od tej chwili po ulicach wioski mogli chodzić ludzie, którzy jeszcze niedawno uchodzili za przestępców na światowym poziomie. W końcu Sasuke zaatakował Kage podczas ich szczytu, w tym Raikage, który przez niego utracił rękę oraz Killera Bee, Jinchūriki Ośmioogoniastego Gyūkiego. Na szczęście okazało się, że młody Uchiha złapał tylko klona Killera Bee, w przeciwnym razie Akatsuki wyciągnęłoby Bijuu z jego właściciela, co natychmast spowodowałoby jego śmierć. 

Natomiast Itachi zamordował cały swój klan, za wyjątkiem brata, przez lata należał do Akatsuki, zbrodniczej organizacji, w której znaleźli się mordercy klasy S. Stał się poszukiwanym ninja, umieszczonym w Księdze Bingo. Cały świat shinobi pragnął jego śmierci. Hatake rozumiał strach mieszkańców, ale rozumiał również chęć powrotu do wioski braci Uchiha. Itachi dla dobra wioski poświęcił nie tylko siebie, ale również i klan. Miał prawo zamieszkać w miejscu, dla którego tyle poświęcił.

Czekał na powrót braci Uchiha oraz Uzumakiego, których wysłał na poszukiwania ninja z wrogiej organizacji. Byli jego najlepszymi ludźmi, więc nie musiał martwić się o ich zdrowie. W końcu Naruto i Sasuke byli bohaterami minionej wojny, osiągnęli szczyt możliwości, o jakich mógł tylko pomarzyć każdy inny ninja. Pokonali Kaguyę Ōtsutsuki, matkę Mędrca Sześciu Ścieżek, która była pierwszą osobą na ziemi, posługującą się chakrą. Natomiast Itachi był geniuszem, który rodził się raz na pokolenie.

Hatake usłyszał pukanie do drzwi, więc natychmiast zaprosił osoby, które za nimi stały. Do pomieszczenia wszedł Naruto, a zaraz za nim Itachi i Sasuke. Po wyrazie ich twarzy Kakashi natychmiast mógł stwierdzić, że nikogo nie znaleźli i wracali z pustymi rękoma.

- Kakashi-sensei, dlaczego przerwałeś naszą misję i kazałeś nam wracać? Gdybyśmy mieli jeszcze trochę czasu, na pewno udałoby nam się kogoś znaleźć! - Naruto nie dał dojść szarowłosemu mężczyźnie do słowa i natychmiast zaczął krzyczeć. Kakashi przywitał się najpierw z pozostałą dwójką i dopiero po chwili odrzekł nadpobudliwemu blondynowi:

- Nie krzycz, Naruto. Mała zmiana planów, ale na razie nic wam nie powiem. Usiądźcie, musimy poczekać na resztę. 

- Jaką resztę? O co chodzi? - zapytał Naruto, nic nie rozumiejąc. 

- Wezwałem do siebie innych. Macie misję, ale wszystko wam wyjaśnię, kiedy dotrą tutaj także oni - wyjaśnił Hatake, po czym westchnął.

Mężczyźni posłuchali rady i usiedli na kanapie, która stała pod ścianą, w kącie. Nie musieli jednak długo czekać. Do gabinetu Hokage zaczęli przybywać inni ninja. Hinata, Shikamaru, Kiba i Shino stanęli przed biurkiem, a po chwili dołączyła do nich pozostała trójka. 

- Dziękuję za tak szybkie przybycie. Wiem, że jest już późno, a niektórych z was ściągnąłem z ważnej misji – rzekł Kakashi, spogladając w oczy Naruto – ale otrzymałem informację. Pochodzi od samego Raikage. Jak wiecie, osobiście poprosiłem wszystkich Kage, by powiadomili mnie, kiedy w ich wioskach zostanie zauważona Sakura. I właśnie o tym mi napisał. Była wczoraj w Wiosce Ukrytej w Chmurach.

Naruto aż podskoczył w miejscu, zaskoczony. Po dwóch długich latach będzie mógł spotkać swoją przyjaciółkę, którą kochał jak siostrę. Tak, siostrę. Zawsze wydawało mu się, że to właśnie Sakura będzie stała przy jego boku, jako jego żona i matka jego dzieci, ale jakiś czas temu bardzo zbliżył się do młodej dziedziczki klanu Hyuga, która po odejściu różowowłosej wspierała blondyna. Teraz to właśnie Hinatę widział w roli, którą dawniej przypisywał swojej koleżance z drużyny. Ponadto, Naruto zrozumiał, że Sakura od zawsze była zakochana w ich przyjacielu, Sasuke. Choćby nawet dalej czuł coś do dziewczyny, ona go nigdy nie wybierze. Teraz blondyn chciał, by Sasuke wreszcie odwzajemnił uczucie, którym Haruno darzyła go od lat.

Reszta ninja zareagowała podobnie. Wszyscy byli zaskoczeni. Pierwszy raz zdarzyło się, by dziewczyna nie postąpiła ostrożnie. Pokazała się w jednej z większych wiosek, a z jej wyglądem na pewno była rozpoznawalna. 

Itachi doszedł do wniosku, że musiała się ukrywać albo unikała większych wiosek. Uchiha dziwił się dziewczynie. Był na froncie i widział, jak leczyła wielu ludzi. Po tym, jak umarła Tsunade, Sakura oskarżyła siebie samą za jej śmierć i uciekła. Nikt, kto widział ją w trakcie walki z klonami Dziesięcioogoniastego i chwilę po tym, kiedy wezwała Katsuyu, nie sądził, że była ona winna śmierci Piątej Hokage. Tsunade wkroczyła na pole walki i zaczęła leczyć walczących, wspomagając młodą kunoichi. To prawda, że Senju zmarła przez brak chakry, ale nikt nie mógł przewiedzieć, co będzie w przyszłości. Później Piąta przypłaciła swoją decyzję własnym życiem, a rozpacz odebrała Haruno zdolność logicznego myślenia, przez co sądziła, że to ona jest winna. Została zabrana przez swoich przyjaciół i nie reagowała na żadne wołania. Najgłośniej wołał Naruto, który strasznie źle przeżył odejście przyjaciółki. Bracia Uchiha nie widzieli wszystkiego dokładnie, bo jakiś czas później ruszyli w podróż, ale najgorszy moment mogli dostrzec. Naruto popadł w otępienie. Nie jadł, nie pił. Jedyne co robił, to szukał dziewczyny. Poszukiwania zajęły mu miesiące, przetrząsnął większość państw w zdłuż i wszerz. Większość, bo niektóre z nich nie były dla nikogo dostępne. Nie znalazł jej nigdzie. Niektórzy zaczęli z niego drwić mówiąc, że jednego przyjaciela nie mógł powstrzymać od ucieczki, a teraz to samo stało się z jego przyjaciółką. 

Naruto doskonale pamiętał ludzi, którzy przyszli po nią, kiedy cierpiała nad zwłokami swojej mentorki. Zapamiętał ich twarze, by mógł ich rozpoznać w chwili, kiedy zdarzy mu się minąć ich gdzieś na ulicy. Zaczął patrzeć na każdą twarz, którą widział, mając nadzieję, że któraś będzie należała do nich albo do jego przyjaciółki. Ale żadna nie należała.

Po upływie roku, Naruto zaczął rozumieć, że ona najprawdopodobniej już nie wróci. Jeśli nie wróciła do tego momentu, to dlaczego miała wracać teraz? Blondyn miał nadzieję, że dla niego i dla reszty przyjaciół, ale powoli zaczął tracić tę nadzieję i zaczął zauważać inne rzeczy. Wszyscy się o niego martwili. Hinata ciągle była blisko niego, opiekowała się nim, a on przypomniał sobie, jak wyznała mu kiedyś miłość. Dla niego starała się walczyć z Painem, kiedy ten zaatakował wioskę, ale wszyscy doskonale wiedzieli, jak ta walka miała się skończyć. Dziewczyna nie była tak potężna, jak przywódca Akatsuki, więc szybko przegrała. Obrażenia, jakie zadał jej przeciwnik, spowodowały wybuch gniewu Uzumakiego i uaktywnienie się chakry Dziewięcioogoniastego, co uratowało wioskę. Mimo przegranej, działania Hinaty zasługiwały na uznanie. Blondyn zaczął ją zauważać. Z radością patrzył, jak przychodziła do niego, jak nieśmiało się uśmiechała, kiedy na niego patrzyła. Chciał, by nadal to robiła, więc przez jakiś czas udawał swój zły stan. Później, kiedy zebrał się już na odwagę, sam zaprosił ją na ramen, a młoda kunoichi była wniebowzięta. Zaczęli się spotykać. Teraz planował oświadczyć się swojej ukochanej.

- To tyle? Będziecie stać z otwartymi ustami, czy w końcu coś powiecie? - zapytał Kakashi, uśmiechając się pod maską. Wiedział, że wiadomość, którą przekazał, spodowoduje zaskoczenie, ale nie sądził, że aż takie. Nawet Sasuke wydawał się być poruszony. Od Naruto oczekiwał czego innego. Teraz z rozbawieniem patrzył na otwarte usta chłopaka, jego wytrzeszczone oczy i zastygłą sylwetkę. Po jego komentarzu wszyscy się otrząsnęli. - Świetnie. Po tym, jak pozbieraliście już swoje buźki z podłogi, mogę wam powiedzieć, że ruszacie natychmiast. Teraz idźcie do swoich domów, weźcie potrzebne rzeczy i natychmiast po tym macie udać się pod główną bramę. Będę tam na was czekał, muszę wam powiedzieć jeszcze kilka rzeczy. Do dzieła!

Shinobi natychmiast wysłuchali polecenia i skierowali się szybko do swoich domów. Itachi i Sasuke biegli razem. Starszy postanowił wypytać młodszego o różowowłosą dziewczynę:

- I co o tym myślisz? - zapytał.

- A co mam myśleć? Sakura ma pomóc w wyleczeniu otrutych ninja, i to tyle – odparł Sasuke, nawet na niego nie patrząc.

- Nie o to pytam. Chcę wiedzieć, co myślisz o tym, że do wioski wraca twoja przyjaciółka, która przez lata była w tobie zakochana. Może nawet nadal jest.

Sasuke zmarszczył brwi, niezadowolony, że Itachi o tym wspomina. 

- Nie obchodzi mnie to. Wie doskonale, że nic do niej nie czuję – przypomniał, po czym przyspieszył, zostawiając brata w tyle. Ten westchnął, po czym ruszył przygotować się w końcu na misję.

Pod bramę główną przybyli jako ostatni, ale nic dziwnego, w końcu mieszkali teraz w domu, który mieścił się na obrzeżach miasta. Ich dawna rezydencja nie nadawała się jeszcze do zamieszkania. W posiadłości klanu Uchiha nadal trwał remont.

Szósty skinął głową, widząc ich, po czym zaczął mówić: 

- Jak zapewne zdążyliście się domyślić, waszym zadaniem jest znalezienie Sakury Haruno i przyprowadzenie jej do wioski. Jest ona medykiem, który najprawdopodobniej będzie umiał stwierdzić skład trucizny i przyrządzić na nie antidotum. Musicie sprowadzić ją za wszelką cenę, dlatego macie moje pozwolenie na użycie siły, jeżeli nie zgodzi się na dobrowolną pomoc – powiedział, widząc zdziwienie w oczach ninja. - Nie dziwcie się. Ostatni raz widzieliśmy ją dwa lata temu, nic o niej teraz nie wiemy. Dlatego oprócz Shikamaru, który będzie dowódcą, Hinaty, Kiby i Shino, tropicieli, do drużyny należą też Naruto, Itachi i Sasuke. Jeden tropiciel przypada na jednego z was. Takie będą podziały, kiedy już dotrzecie na miejsce. Shikamaru dołączy do jednego z oddziałów. I bardzo was proszę, postarajcie się. Wiem, że doskonale o tym wiecie, ale od powodzenia tej misji zależy życie naszych towarzyszy.

- Czcigodny! - Usłyszeli, jak ktoś krzyczy z oddali. Po krótkiej chwili zauważyli, jak z ciemności wyłania się blady, czarnowłosy chłopak. - Proszę pozwolić mi z nimi iść.

- Sai – zdziwił się szarowłosy. - Nie powieneś teraz leżeć w szpitalu?

- Nic mi nie jest. Wypisałem się na żądanie – wyjaśnił chłopak, po czym wygiął się do przodu, w lekkim ukłonie. - Bardzo proszę, zależy mi na tym.

Kakashi zastanowił się chwilę, po czym zdecydował:

- Zgadzam się. Pójdziesz w roli tropiciela, będziesz należał do oddziału z Shikamaru.

Sai podziękował i ustawił się obok przyjaciół. Naruto uśmiechnął się do niego szeroko, Shikamaru posłał mu znudzone spojrzenie, Kiba strzelił go lekko w plecy, a Hinata posłała mu nieśmiały uśmiech. Na braci Uchiha i Shino nie zdążył spojrzeć, bo dostali od Hokage polecenie wymarszu. Natychmiast je wypełnili, kierując się w stronę Kraju Błyskawic. 

Ten obrazek w ogóle nie pasuje do rozdziału, ale nie mogłam się powstrzymać i go wrzuciłam. :)