PROLOG

I need to talk with you again,
Why did you go away,
All our time together, just feels like yesterday,
I never thought I'd see,
a single day without you.
Will I see you again?

Gareth Gates - Will you wait for me

Prolog dedykuję Shayen. Gdyby nie ona i jej opowiadania, to ta historia nie ujrzałaby światła dziennego. Jestem jej również ogromnie wdzięczna za wspaniały szablon. Bardzo dziękuję!
Do przeczytania prologu polecam włączyć to: Muzyka
Życzę miłego czytania!

________________________________________

Zawiodła. Była słaba. Beznadziejna. Bezużyteczna. Po raz pierwszy w życiu rzeczywiście zgadzała się ze słowami Sasuke Uchihy. Była do niczego.

Widziała wszechobecną radość, jaka panowała dookoła niej. Po zakończeniu techniki Nieskończone Tsukuyomi shinobi zaczęli wybudzać się ze snu. Ogarniało ich szczęście, ponieważ właśnie zakończyła się Czwarta Światowa Wojna Shinobi. Słyszała krzyki i śmiechy otaczających ją ludzi. Ninja szukali swoich przyjaciół, a następnie podchodzili do stojących nieopodal bohaterów. Wszyscy czuli się w obowiązku podziękować im za uratowanie życia i pogratulować wielkiego zwycięstwa. Naruto szczerzył zęby w szerokim uśmiechu, a Sasuke wyglądał, jakby miał zamiar uciec od wszystkich spojrzeń, jakie kierowano w jego stronę. Obok niego stał Itachi, w jego oczach widać było dumę z postępowania ukochanego brata.

Minęła nieznośnie długa chwila.

Naruto przeniósł wzrok na klęczącą przyjaciółkę. Nie widział jej twarzy, gdyż schowała ją za swoimi włosami. Nie chciała, by ktokolwiek ją teraz widział.

Chciała zniknąć.

– Sakura-chan, nie siedź tak, chodź do nas! Babcia Tsunade zaraz się obudzi – zawołał do niej Uzumaki. Spowodował tym, że wszyscy stojący w pobliżu ludzie spojrzeli na nią. Uniosła głowę, posyłając blondynowi spojrzenie, od którego aż się wzdrygnął. To spojrzenie zaniepokoiło jej przyjaciół.

- Ona się nie obudzi. Już nigdy – wyszeptała drżącym głosem. Usłyszała to tylko Ino, stojąca najbliżej. Wytrzeszczyła oczy, ale podeszła ostrożnie i kucnęła po drugiej stronie Piątej Hokage. Przyłożyła rękę do lodowatej szyi blondynki, aż w końcu z paniką położyła głowę na klatce piersiowej, słuchając serca.

Które nie biło.

Odskoczyła gwałtownie, z niedowierzaniem patrząc na swoją przyjaciółkę. I zobaczyła to, czego zobaczyć bardzo nie chciała. Dziewczyna ostatkiem sił powstrzymywała się od wycia. Po bladej twarzy Haruno spływały łzy, które opadały na ziemię, natychmiast w nią wnikając. Usta zaciskała w wąską kreskę, aby przypadkiem nie wydobył się z nich żaden niepożądany dźwięk. Cała drżała, wciąż trzymając dłoń ukochanej mentorki. Jeszcze chwilę temu potrząsała kobietą, błagając ją, by wybudziła się wreszcie z tego cholernego snu.

Ale nie wybudziła się. I już nigdy tego nie zrobi.

Ino spojrzała w zielone oczy i przeraziła się. Nigdy nie widziała u niej takiego spojrzenia.

Pustego spojrzenia.

Sakura kierowała wzrok na twarz Senju, ale Yamanaka była pewna, że różowowłosa jej nie widzi. Miała wrażenie, że dziewczyna spoglądała przez martwe ciało. Patrzyła, ale nie widziała. Słyszała, ale nie słuchała. Bo właśnie wokół niej zaczęli zbierać się ninja, domagający się wyjaśnień.

I to Ino musiała ogłosić tę straszną nowinę. Różowowłosa w ogóle nie zwracała uwagi na to, co się dzieje wokół niej. Ale niektóre osoby już wiedziały. Shikamaru, Kakashi i Itachi patrzyli ze smutkiem na ciało swojej Hokage.

A Naruto wciąż dopytywał. Nie rozumiał. Nie chciał rozumieć.

Blondynka wstała. Otarła drżącą reką oczy, by nie wypłynęły z nich żadne krople i uniosła wzrok.

– Piąta Hokage, Tsunade Senju, nie żyje. Złóżmy hołd Ślimaczej Księżniczce, jedynej kobiecie wśród trójki Sanninów.

Wszyscy zaczęli przekazywać wieść dalej, aż wreszcie nastała niezmącona niczym cisza. Shinobi Pięciu Krajów w ciszy oddawali cześć jednej z nich. I gdyby nie był to tak tragiczny moment, z pewnością wszyscy zauważyliby, jak wiele znaczyło to o ich sojuszu.

Kiedy ta pamiętna chwila odeszła, rozpoczęło się piekło. Ludzie stłoczyli się wokół kobiet, wołając o wyjaśnienia. A zapewnić je mogła tylko ta, która była nieobecna duchem. Jej ciało wciąż tam klęczało, ale jej myśli wciąż kierowały się ku wspomnieniom, w których widziała żywą mentorkę.

Pamiętała dzień, w którym poprosiła kobietę o trening, a ta się zgodziła. Sprawiło to młodej kunoichi ogromną radość. Miała okazję spełnić swoją obietnicę. Musiała stać się silna, by już nigdy więcej nie stać za plecami przyjaciół. Pragnęła zawsze stać u ich boku, chroniąc ich tak, jak oni zawsze chronili ją.

Nie dotrzymała obietnicy.

Jedna z osób, które znaczyły dla niej wszystko, leżała obok martwa.

A była to ta kobieta, która dała jej nadzieję. Trenowała ją, przekazując całą swą wiedzę i umiejętności. Tsunade wierzyła w nią tak, jak nikt inny. Zawsze traktowała ją surowo, próbując nauczyć ją bycia silną. Nie lekceważyła wewnętrznej siły młodej kunoichi.

Ale Sakura Haruno nie była silna. Została złamana. Kolejny raz.

Nie zasługiwała na to, by być uczennicą tej kobiety. Zamiast ratować drogich dla niej ludzi, zabijała ich.

Jeden z shinobi zaczął gwałtownie potrząsać Sakurą, aż nie dostał pięścią od Ino. Niedaleko nich stanęła czwórka Kage.

– Idioto, nie trzęś nią tak. Nie widzisz, że to nie działa?! Jest w szoku! – warknął Kiba, odciągając mężczyznę.

– Ale musimy wiedzieć, co się stało! Tylko ona przy niej była, musi wiedzieć.

Naruto patrzył ze smutkiem na przyjaciółkę, która nadal nie reagowała. Mogłaby przejść obok niej armia białych Zetsu, a i tak by tego nie zobaczyła. Nie zareagowałaby na nic. Ludzie wokół krzyczeli, a ona była w swoim własnym świecie, świecie myśli, gdzie nikt prócz niej nie miał wstępu.

Wtedy się coś wydarzyło. Z tłumu wyszedł zielonowłosy mężczyzna, który podszedł do Sakury i przy niej uklęknął. Dotknął delikatnie jej policzka, przejeżdżając po nim kciukiem. Chwilę później ją spoliczkował. Otrzeźwiło to nie tylko shinobi sojuszu, ale również ją samą. Zamroczonym spojrzeniem zerknęła w czerwone oczy chłopaka.

– Keiji? – wyszeptała. Tuż obok dostrzegła resztę. Ryoichi, Akane, Yumeha, Hajime i Fuyuko. Otoczyli tę dwójkę ciasnym kołem, nie dopuszczając do nich innych shinobi.

– Uspokój się, mała. Powiemy im, co się stało i stąd pójdziemy.

Więc powiedziała.

****

Wszyscy ninja po kolei budzili się ze snu spowodowanego Nieskończonym Tsukuyomi. Sakura podeszła do swojej mistrzyni, czekając na nią. Czas mijał, a kobieta nie budziła się, więc zaniepokoiło to jej uczennicę, która postanowiła sprawdzić stan blondynki. Przestraszyła się. Ledwo wyczuwała puls. Natychmiast rozpoczęła leczenie. Ubywało jej chakry, a stan Piątej nie poprawiał się ani trochę. Różowowłosa wpadła w panikę, używając do leczenia więcej energii. Nie pomogło. Jej ukochana mistrzyni umierała na jej rękach, a ona nie mogła jej pomóc. Nie umiała. Była za słaba.

Raz jeszcze postanowiła spróbować.

Chakra, jaka jej pozostała, pozwoliła na dodatkową minutę leczenia. Kiedy się skończyła, Sakura zrozumiała.

Stan, w jakim była jej mentorka, był skutkiem braku chakry. Kobieta nie była w stanie wybudzić się z techniki, a przez to powoli umierała. Dziewczyna zrozumiała, że to ona była temu winna. Po walce z Madarą Tsunade już była w opłakanym stanie, a kiedy dotarła na front, zauważyła, że Sakura nie była w stanie podołać leczeniu. Dlatego przejęła na siebie tę odpowiedzialność.

A jej uczennica się na to zgodziła.

Później Sakura przekazała Obito resztę chakry, jaka jej została.

Teraz mogła tylko patrzeć, jak Tsunade Senju wydawała z siebie ostatni oddech.

****

Szok, jaki spowodowała swoimi słowami sprawił, że przez dłuższą chwilę nikt się nie odzywał. Nie patrzyła na nikogo. Wbijała uparcie wzrok w zastygłą i nieruchomą twarz blondynki, która już nigdy się do niej nie uśmiechnie.

Poczuła, że ktoś kładzie jej na ramieniu dłoń. Ktoś wziął w swoją dłoń jej własną. Na jej kolanie pojawiła się ręka, która je lekko ścisnęła. Jeszcze kolejna osoba pocałowała ją w czubek głowy. Aż w końcu ktoś porwał ją w ramiona i mocno do siebie przycisnął.

Sakura wyczuła doskonale znany jej zapach perfum przyjaciela. Ryoichi.

Otoczył ją ramionami i wziął na ręce.

Kiedy odchodzili, słyszała jeszcze, jak Naruto wołał jej imię. Krzyczał. Nie jesteś winna jej śmierci.

Ale ona doskonale wiedziała, że jest.

________________________________________